Spotykaliśmy ich wszędzie podczas naszej wędrówki. W wioskach, opuszczonych miejscowościach, kopalniach, nad rzekami i nad jeziorem. Zwyczajni mieszkańcy Kołymy, przybysze z nadbałtyckich republik, górnicy, rybacy, żołnierze sił specjalnych, pracownicy administracji i komendanci milicji.
Każdy z nich był symbolem tej ziemi i każdy opowiadał swoją własną historię.
Nad brzegiem jeziora Jack'a Londona spotykamy starszego pana. Mieszka w małej chatce zbitej z desek, wyposażonej w piecyk. Ma wędki i łódkę z silnikiem. Spędził tu już 3 miesiące odpoczywając i łowiąc ryby. Część z nich zjada od razu, resztę suszy. Jak się dowiadujemy tak spędza swoją emeryturę. Spokój, cisza, słońce i woda. Jedynymi ludźmi do których zagląda w odwiedziny są meteorolodzy z wyspy pośrodku jeziora. Chętnie dzieli się z nami złowionymi rybami, karmi zupą i częstuje herbatą. Będzie tu mieszkał do początków października, do pierwszych mrozów. Ostatni Aborygen, jak mówi o sobie...
Chciałoby się rzec, że Burkandia to miejsce opuszczone przez Boga i ludzi. A jednak. Kilkunastu nielegalych górników z rodzinami tworzy przedziwną lokalną społeczność. Opuszczona miejscowość nie oferuje niczego, oprócz walących się domów z resztkami wyposażenia. Brak tu bieżącej wody, prądu i ogrzewania. Przy życiu trzyma tych ludzi nędzny grosz za nielegalnie wydobyte złoto i... wódka, której tu nie brakuje. Czasem w "odwiedziny" przyjadą milicjanci, którzy zamiast zatrzymywać takich ludzi, żyją kilka dni na ich koszt, po czym wracają do miasta. Dla nich to płotki, zbierające nie więcej niż 0.5kg złota miesięcznie. To ludzie których zmusza do tego los.
Nikołaja i Siergieja z żoną spotykamy w czasie wędrówki wzdłuż rzeki Małyk-Sien. Wybrali się na weekendowy połów ryb. Okolica to wspaniałe miejsce do wypoczynku. Przez 3 dni wspólnie spędzamy dnie i wieczory rozmawiając do późnych godzin nocnych, przy zupie rybnej, czeburiakach i butelce wódki. Oni spędzają noc w drewnianej chatce, my w rozbitym obok namiocie. Chatkę postawili jakiś czas temu aby móc przyjeżdżać tu w wolnej chwili, odprężyć się, zapomnieć o problemach dnia codziennego i połowić ryby, w które obfitują górskie rzeki. Wspólne rozmowy przybliżają nam rzeczywistość Kołymy, radości i smutki żyjących tu ludzi. Uświadamiają nam, że w miejscu gdzie zimą temperatura spada poniżej -50stC, gdzie z trudem rosną warzywa i zboża, gdzie trudno związać koniec z końcem, gdzie państwo zdaje się zapominać o swoich obywatelach, są ludzie, którzy potrafią i chcą cieszyć się otaczającą ich wspaniałą przyrodą.
To oni stanowią prawdziwe złoto Kołymy a my mieliśmy szczęście ich poznać.